Bıkmadım mı hep köşeye çekilmekten? Alıp başımı gitmekten bıkamadım mı bir türlü? Gözlerime inanamıyorum aynada karşılaştığım “Ben” den ötesini görünce. Gerçek benle karşılaşınca hayret ediyorum ben. Dersimi alamadım yalnızlıktan. İnimden çıkamıyorum. Tek bir dayanak noktam yok sabretmek dışında. Sabretmek ağır yük hepimize. Kurtulmak için, yine sabretmek lazım.
Öyle özlüyorum ki onu. İnadına direniyorum belki bir gün diye… Yürüdüğüm yollar öyle kıvranıyor ki önümde, kaderim istemiyor birini. O biri dışında herkes üşüşüyor sonra. Üzülüyorum sıcak çayım, güzel denizim, sakin gecem, saklı sevincim; benim canım sevgilim. Sanki ruhum kaçıyor bedenimden, sanki aklım çıkıyor, yüreğim uzaklaşıyor sen kadar… Darmadağınığım… Cesareti yok Güneş’in tekrar doğmaya. Tekrar başlamaya mecali yok yepyeni güzel bir günün. Gözlerimi bir daha açamayacağımı bilsem de; hemen uyusam keşke şimdi vakit kaybetmeden. Bu kadar vazgeçtim her şeyden.
Uzun uzun diretiyor yalnızlık, yapışıyor üstüme; usul usul siniyor kalbime. Alışkanlık yaptı sessiz, herkesten uzak köşeler ne yazık ki. Bu bir sitem değil asla ama, sonumu hayırlı görmüyorum. Şimdi bile aklımdan geçen: Soyunsa sahilin yolları, kalmasa kalabalık benden geriye..
0 yorum: